Bijna zeven decennia na het huwelijk met de liefde van haar leven, ontdekte Peggy Harris de waarheid over de plotselinge verdwijning van haar man.
In rook opgegaan
Misschien een ander tijdperk, of het feit dat Peggy zo dol op Billie was, maar ze stopt nooit met zoeken naar informatie over waar hij was. Nooit meer haar man zien na slechts zes weken huwelijk lijkt misschien de ultieme contractbreuk, maar Peggy wist diep in haar hart dat Billie niet zomaar weggegaan was. Er was iets mis.
Geef niet op
Om erachter te komen wat er met haar man is gebeurd, moest Peggy klaar zijn om haar mouwen op te rollen en diep te graven. In de loop der jaren nam ze contact op met allerlei soorten mensen en verzamelde ze de kleinste stukjes informatie die ze kon verzamelen, in een poging om de puntjes met elkaar te verbinden, maar zonder succes. Billie was weg, net als elk bewijs dat kon aangeven waar hij kon zijn. Toch was Peggy, die een vastberaden vrouw was, nog niet klaar om op te geven.
De onbekende
Het verhaal van Billie en Peggy laat zien dat ondanks het feit dat je in de put zit, ware liefde altijd aanwezig is. Hoewel Peggy tijdens haar lange leven veel dingen had meegemaakt, was het enige dat ze niet wilde opgeven, haar enige ware liefde. Veel mensen raakten geïnspireerd door Peggy’s liefdesverhaal, en Billie, ondanks de grillen van het leven, bleef hopen dat het goed ging.
Een ongewone ontmoeting
Peggy Seale, geboren in Vernon, Texas, in de jaren 1920, was slechts 18 toen ze begon te werken als monteur op Altus Air Base in Oklahoma. Kort daarna ontmoette ze Billie via haar vader, die assistent-supervisor was op dezelfde basis. Billie’s vader was er zeker van dat Peggy en zijn zoon het goed zouden vinden, en hij had gelijk. Peggy was aardig, mooi en slim, maar ze had iets meer dan de anderen.
Een unieke jonge vrouw
Peggy was zo uniek dat zij de enige vrouwelijke monteur was op Altus Air Base in Oklahoma. In die tijd was het niet gebruikelijk om vrouwen in militaire dienst te nemen, laat staan om te werken in een door mannen gedomineerd veld, zoals mechanica. Maar Peggy is altijd iemand geweest die haar instincten vertrouwde en haar hart volgde, met of zonder de steun van anderen. Ze wist wie ze was en wat er echt toe deed, haar trouw aan zichzelf.
Het perfecte koppel
Na het ontmoeten van de vader van Billie, die op de schroefafdeling werkte, maakte Peggy snel kennis met zijn zoon, die hield van haar excentriciteit. Terwijl andere meisjes zichzelf opmaakten en rijke mannen aan de haak sleepten, was Peggy gepreoccupeerd met complexe mechanische problemen en wijdde al haar tijd aan het dienen van haar land, zo goed als ze kon. Tegen de tijd dat ze werden geïntroduceerd, voelden Peggy en Billie een band die ze niet konden ontkennen.
De ouderwetse binnenplaats
Hun eerste ontmoeting was niet helemaal ‘liefde op het eerste gezicht’, omdat ze elkaar niet voor het eerst ontmoetten toen ze elkaar werden voorgesteld. De eerste keer dat Billie en Peggy echte woorden wisselden, was in hun brieven. Dit soort interactie is niet iets dat we tegenwoordig nog vaak horen, maar in die tijd was het gebruikelijk dat stelletjes elkaar leerden kennen door brieven uit te wisselen als ze ver van huis woonden.
Het was ongepast
Peggy zegt: “Er werd een functie vrijgegeven in het productiecontrolebureau en ik accepteerde het. Billie’s vader was de assistent-directeur van de schroefafdeling. Kort na mijn aankomst wilde hij dat ik schreef aan zijn zoon, die toen een studentpiloot was en ik liet hem weten dat ik niet aan het schrijven was voor mannen die ik niet kende, vooral soldaten. Peggy was inderdaad niet bereid oneerlijk te handelen.
Neem de leiding
Kort daarna hoorde Billie via zijn vader over Peggy en besloot hij de zaken in handen te nemen: “Ik begon brieven van Billie te ontvangen. Ik was een beetje bang voor deze man die me niet had gezien, maar dacht dat het goed ging met me. Toen hij toestemming kreeg (van het leger), opende plotseling de deur van het vliegtuig en Billie Harris zei: “Hallo Peggy,” en dat was het zo’n beetje.
Gebaseerd op vriendschap
Billie woonde in San Antonio, op enige afstand van de basis van Peggy, dus het versturen van brieven was de gemakkelijkste manier om elkaar te leren kennen. Door elkaar op deze manier ‘ontmoet’ te hebben, begon het paar ernaar uit te zien van elkaar te horen. Hun vriendschap bloeide en de band werd versterkt met elke letter. Na een tijdje werden de brieven iets lichter. Ze waren duidelijk elkaar het “hof aan het maken”. De letters bleven respectvol en teder.
Bruiloft
Peggy en Billie volgden de regels. Nadat ze elkaar hadden leren kennen per brief, vond Billie dat het tijd was om verder te gaan naar de volgende stap. Hij deed zijn aanzoek aan Peggy, die snel “JA” zei. Na een aanzienlijk aantal brieven was het duidelijk dat ze vooruitgang wilden boeken en op 22 september 1943 trouwden Peggy en Billie in de zonnige staat Florida. Helaas wisten Peggy en Billie niet wat er zou gaan gebeuren.
Helemaal kapot
Ze waren erg arm. Billie en Peggy waren zelfs zo arm dat Peggy geen andere keuze had dan Billie haar Vernon High School-klassenring aan te bieden in plaats van een traditionele trouwring omdat ze dat gewoon niet konden betalen. De toekomst was onzeker en de tijden waren zwaar, maar voor Peggy en Billie deed het er niet toe. Het enige dat hen interesseerde was dat ze na al die tijd eindelijk samen konden zijn en getrouwd waren.
Een moeilijke start in het leven
Kijkend naar de toekomst, waren er veel vraagtekens over hoe hun leven samen zou zijn. Terwijl zowel Peggy als Billie een gezin wilden stichten, moesten ze realistisch zijn en begrijpen dat ze geen manier hadden om zichzelf te onderhouden. Ze evalueerden al hun opties totdat ze concludeerden dat Billie de belangrijkste steunpilaar voor hun gezin zou moeten zijn. Maar dat was nog maar het begin van hun problemen.
Toen kwam het nieuws
Alleen dan kregen ze veel pijnlijker nieuws. Billie had om twee redenen een feeststemming, één op een persoonlijk niveau: hij huwde de vrouw van zijn dromen en wilde graag samen het leven beginnen. De andere was op professioneel vlak, Billie had met succes zijn opleiding voltooid als piloot van het US Army Air Corps op Brooks Field in San Antonio. Dit succes ging gepaard met een nieuwe rang van tweede luitenant en een brief waarin stond dat het zijn beurt was om zijn land tijdens de oorlog te dienen.
Het grote schot
Billie en Peggy zagen geen oplossing. Hoe triest het ook mag klinken, ze hadden de eed afgelegd om hun land te beschermen en hun leven op het spel te zetten, wat indruiste tegen hun toewijding om samen te blijven, wat er ook gebeurt, zolang ze allebei zouden leven. Ze konden niet zoveel tijd samen doorbrengen als ze hadden gehoopt en het idee om kinderen te krijgen was geen optie meer.
Peggy keek zwijgend toe terwijl haar man zijn spullen verzamelde en op weg ging naar het hoofdkwartier. Het leek oneerlijk, ze brachten zo weinig tijd samen door en moesten nu scheiden, maar Billie had geen keuze. Het was zijn plicht, die hij serieus nam en waar hij trots op was. Het stichten van een gezin zou moeten wachten op zijn terugkeer, hoewel ze diep van binnen wisten dat die kans niet gegarandeerd was.
Geen ontsnappen aan
De Tweede Wereldoorlog was in volle gang. Amerikanen werden dagelijks gerekruteerd, vooral mannen die veel potentieel en nuttige vaardigheden toonden. Billie wist dat ook zijn dag eraan zou komen, wat waarschijnlijk verklaart waarom hij niet geschrokken of gealarmeerd was toen de brief waarin hij werd opgeroepen om naar Tallahassee te gaan, kwam. In een interview gaf Peggy een website ter nagedachtenis van de 354th Fighter Group, Peggy legde uit hoe zij de situatie aanpakte.
Vrouwen waren arm
“Zijn groep werd naar Tallahassee gebracht en de vrouwen werden naar een groot hotel gebracht.” Daarna werden andere instructies gegeven aan de dames, zoals Peggy uitlegde: “Toen de mannen werden opgeroepen, werd aan de vrouwen verteld om naar huis te gaan en niemand te vertellen dat hun mannen naar het front waren gestuurd in het buitenland totdat ze veilig zijn aangekomen.” Het was moeilijk, maar er was niet veel aan te doen. Peggy en Billie kregen te maken met het feit dat ze na slechts zes weken huwelijk al gescheiden werden.
Geheimen bewaard
In feite werden de echtgenotes gevraagd om niets te zeggen over het sturen van hun echtgenoten naar het buitenland om deel te nemen aan de oorlog totdat ze de bevestiging kregen dat ze veilig waren aangekomen. Maar helaas voor Peggy zou de aankondiging die ze ontving over de aankomst van Billie in Europa, het laatste teken van leven zijn dat ze van hem zou ontvangen. Gebrek aan informatie over de verblijfplaats van luitenant Billie Harris was te wijten aan desorganisatie die leidde tot een bureaucratische chaos binnen het Amerikaanse leger.
De chaos
Het leger was zo in de war met hun gegevens dat ze Peggy onjuiste informatie gaf over de verblijfplaats van haar man. Het opperste geallieerde hoofdkwartier in Frankrijk vertelde Peggy dat haar man veilig en gezond was, dat hij naar huis zou gaan, maar niets is minder waar. Nadat de autoriteiten een aantal fouten hadden gemaakt met betrekking tot haar echtgenoot, realiseerde Peggy zich dat als ze haar echtgenoot opnieuw wilde zien, ze geen andere keus had dan hem zelf te vinden.
Een totale afwezigheid van methode
Peggy heeft een hel gekend: “Er kwam een telegram aan, het moment dat ik het opende viel het uit mijn handen. Na een tijdje keek ik het weer aan, ging toen naar het postkantoor en bracht de brieven van Billie mee, geschreven na de datum van het telegram. Het telegram zei: “verdwenen: 7 juli”, en ik had brieven, brieven die na die datum met de hand werden geschreven. Later kwamen ze tot de conclusie dat ze karakters misten: “Verdween in gevechten: 17 juli”. ”
Geen informatie
Peggy klampte zich vast aan alle stukjes informatie die haar werden toegestuurd, probeerde de stukken met elkaar te verbinden en genoot van de kleine steun die ze kreeg: “Ik kreeg te horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat zijn zaak werd “behandeld”. Billie’s ouders en ik kozen ervoor te geloven dat hij terug was in de Verenigde Staten. We hoopten dat hij ergens in een ziekenhuis lag en dat hij misschien niet wist wie hij was of dat hij zijn geheugen kwijt was. We hadden gehoord over dit soort gevallen. ”
Het Rode Kruis
Ondanks de inspanningen van de ouders van Peggy en Billie om zijn locatie te vinden, was hij voor altijd weg. In maart 1945 was Peggy al gewend geraakt aan het idee dat ze haar man waarschijnlijk nooit meer zou zien en dat hij waarschijnlijk dood was. Hoewel de situatie moeilijk was, dacht Peggy er al over na en was tot de conclusie gekomen dat ze, hoe vreselijk het ook was, de waarheid moest achterhalen en erachter moest komen wat er met haar man was gebeurd. In plaats van te ontsnappen aan de brute waarheid, nam Peggy dapper contact op met het Internationale Rode Kruis.
Stap voor stap
Met nieuwe hoop, dacht Peggy dat ze eindelijk een organisatie had gevonden die haar zou helpen het lot van Billie te ontdekken. Hoewel het Rode Kruis geen officiële zoekopdracht wilde starten om hem te vinden, slaagde het erin om stukjes informatie te onthullen en details te verzamelen die eerder ontbraken. Plots kwamen nieuwe gegevens naar boven en even leek de waarheid over Billie te worden onthuld.
Arm en hopeloos
Voor de meeste echtgenotes of familieleden van soldaten komen soldaten aan hun deur om het verschrikkelijke nieuws aan te kondigen aan familieleden van soldaten die in actie zijn gedood. Peggy Harris heeft deze ervaring nooit gekend, ze ontving nooit een telegram en ontving nooit de uitleg die ze verdiende. Zelfs zeven decennia later probeert Peggy de waarheid te achterhalen en zegt ze: “Billie is zijn hele leven met me getrouwd en ik heb ervoor gekozen om met hem mijn hele leven getrouwd te zijn.”
De kracht van een vrouw
Net als haar rol bij Altus Air Base in Oklahoma was Peggy anders dan de rest en wist wat zij geloofde dat goed was. Ze vervoegde het leger om monteur te worden en hoewel het niet de norm was voor veel vrouwen van haar leeftijd, was ze verloofd en gemotiveerd. Hetzelfde gebeurde toen ze op zoek ging naar wat er met haar man was gebeurd, Billie. Haar sterke wil en vastberadenheid zorgden ervoor dat ze volhield, ook al kostte het haar bijna 70 jaar om een antwoord te krijgen.
Jaren van slapeloze nachten
Het was te vroeg om te vieren. Helaas was de verzamelde informatie tegenstrijdig, een rapport beweerde dat Billie ongetwijfeld ontbrak, terwijl hij in een ander rapport dood werd aangetroffen. Het onderzoek sleepte zich jaren voort, maar Peggy bleef maar op zoek naar de waarheid. De doodlopende wegen waren pijnlijk, net als alleen contact hebben met apathische mensen, Peggy was niet klaar om de nederlaag toe te geven. Al snel zou haar onderzoek zijn vruchten afwerpen.
Roekeloze reclame
De locatie en het lot van Billie waren nog onbekend in 2005, toen Peggy’s lokale parlementslid, de Thornberry-vertegenwoordiger, op het podium kwam en aankondigde in een toespraak dat Billie vermist was. Niet alleen had Thornberry absoluut geen idee waar hij het over had, zijn team deed niet het juiste onderzoek, wat hem ertoe bracht enkele ongevoelige uitspraken te doen. Thornberry betuigde later zijn spijt dat hij een onderwerp had besproken waarvan hij niets wist.
Wanbeleid is een eufemisme
Hij verontschuldigde zich voor het ‘verkeerd beheren’ van de situatie, maar geen uitdrukking van wroeging kon Peggy toestaan de pagina om te slaan. Ze verdiende het om te weten wat er met haar man was gebeurd. Ze wist niet dat de waarheid vlak onder haar neus zat, wachtend om ontdekt te worden door niemand minder dan het vlees en bloed van Billie, zijn neef, Alton Harvey. Natuurlijk, Billie’s hele familie was vastbesloten om erachter te komen wat hem was overkomen, maar na jaren van zoeken was de zoektocht voorbij.
Breng alle stukjes bij elkaar
Alton Harvey was net zo toegewijd als Peggy om te ontdekken wat er met zijn neef was gebeurd. Hij legde uit dat volgens hem “het verhaal niet stopt bij: hij ging ten oorlog en kwam nooit meer terug, einde van het verhaal”. Hij voegde eraan toe “we moeten weten wat er met hem is gebeurd “. Dus begon hij Billie’s militaire records te vragen, wat de volgende stap zou zijn om uit te zoeken wat er met Billie Harris was gebeurd.
Ik zag hem niet aankomen
Harvey ontdekte de gebeurtenissen rond de verdwijning van Billie door de verspreide en verborgen archieven van het ministerie van het leger te scannen. Zodra hij toegang had tot alles, was hij vastbesloten om na al die jaren te weten te komen waar zijn neef was. Interessant is dat tijdens zijn onderzoek, Harvey ontdekte dat hij niet de enige was die naar zijn neef op zoek was. In feite was een ander persoon ook op zoek naar informatie over Billie, een Frans meisje waar Harvey niets vanaf wist.
Het was daar
Deze Franse vrouw had kennelijk om dezelfde bestanden gevraagd die Harvey had ingekeken, maar met een aanzienlijk verschil had ze de bestanden zes maanden eerder gevraagd. Onbewust van waarom een vreemdeling om dergelijke informatie over haar neef zou vragen, was Harvey nieuwsgieriger dan ooit om te weten wat er met Billie was gebeurd. Na tientallen jaren van onzekerheid was de waarheid er.
De waarheid
Uit de gegevens bleek dat luitenant Billie Harris inderdaad aan het Verenigd Koninkrijk was toegewezen. Tijdens zijn dienst was het zijn taak om een P-51 Mustang, een geallieerde bommenwerper, te vliegen en elke dag het Engelse kanaal te oversteken. Zijn voorbeeldige werkethiek, teamworkvaardigheden en professionele vaardigheden hebben ertoe geleid dat Billie de Distinguished Flying Across heeft gekregen naast nog twee andere medailles. Billie was een zeldzame, patriottische soldaat, maar dat was niet alles.
Op weg naar huis
Na bijna 100 missies te hebben voltooid, mocht Billie in juli 1944 terugkeren naar huis. Verheugd om haar weer te zien, schreef Billie een enthousiaste brief aan zijn trouwe vrouw, die zei dat ze hem veel miste en dat hij snel naar huis zou komen. Helaas had het lot andere plannen voor de toekomst van Billie, en in plaats van aan boord te gaan van het schip dat hem was toegewezen, kreeg hij te horen dat zijn terugreis zou moeten wachten.
Hart gebroken door teleurstelling
Billie moest gaan zitten en kijken hoe de anderen naar het schip reden dat hem naar huis moest brengen omdat er te veel mensen aan boord waren. Er was simpelweg niet genoeg ruimte, het volgende schip naar de Verenigde Staten vertrok een paar weken later. Alsof ze nog niet genoeg geleden hadden, belette de lage capaciteit van dat schip ook dat Billie aan boord zou komen. Het is deze gebeurtenis die hun leven voor altijd heeft veranderd.
Het was niet zijn tijd
Omdat er niet veel te doen was tijdens het wachten op de volgende start, bleef Billie missies uitvoeren voor het leger. Billie’s laatste missie was ook zijn laatste moment in het leven. Zijn vliegtuig werd neergeschoten toen hij over het een dorp in Noord-Frankrijk vloog. Toen zijn vliegtuig tegen de grond vloog, had Billie een cruciale beslissing te nemen. Met nog maar een paar minuten te gaan, deed Billie het ondenkbare.
De beslissing die zijn leven heeft veranderd
Zijn vliegtuig werd geraakt. Dankzij zijn jarenlange training wist hij precies wat er zou gaan gebeuren. Terwijl Billie zijn mogelijkheden overliep met de snelheid van het licht, realiseerde Billie zich dat hij een keuze moest maken door zijn stoel uit te werpen en zijn eigen leven te redden, of door in het vliegtuig te blijven, om af te wijken van het Franse dorp en onvermijdelijk zijn dood in te duiken. Het was een moeilijke beslissing om te maken, bijna onmogelijk voor sommigen …. Maar niet voor Billie.
De onthulde identiteit
Natuurlijk koos Billie ervoor zijn vliegtuig te laten neerstorten in een nabijgelegen bos, net ver genoeg verwijderd van de bewoonde gebieden van het dorp om niemand anders te raken. Zoals we later vernamen, was de Française die Billie’s aantekeningen vroeg, uit het dorp gered door de piloot op de dag van zijn overlijden. De naam van deze vrouw was Valerie Quesnal. De reden voor zijn zoektocht was dat de 60ste verjaardag het dorpje naderde.
Ze wisten niet wie hij was
Billie stierf die dag in het vreselijke ongeluk dat hem zijn leven kostte, dus Sales Village vond dat het minste dat ze konden doen, is zijn daden te eren, wat hij die dag had gedaan. De gemeente beschikte echter niet over veel informatie over haar held, zij namen aan dat de altruïstische piloot een Canadees was. Ze begroeven hem op de plaatselijke begraafplaats en praatten vaak over hem, maar ze wisten niet wie hij was.
Extreme maatregelen
Het maakte niet uit of hij Brits, Canadees of Amerikaans is, wat hij deed was heldhaftig. Billie gaf vrijwillig zijn eigen leven en alle dromen op van de toekomst die hij op heel jonge leeftijd had gehad voor anderen, vreemden, van wie hij absoluut niets wist. Hij was altijd de eerste die vrijwilligerswerk deed tijdens zijn dienst, waarbij hij altijd de behoeften en troost van anderen voor de zijne legde, maar deze daad was extreem, zelfs voor hem.
Thuis
Toen Peggy hoorde van de locatie van het lichaam van haar man, handelde ze snel en stuurde hem naar haar toe. Zijn stoffelijk overschot werd overgebracht naar een graf op de Amerikaanse begraafplaats en het dodenmonument in Normandië. Zijn buitengewone en onbaatzuchtige daad en zijn moed redden vele levens, daarom praten ze nog steeds met bewondering over hem in het Franse dorp Sales. Het is “de meest gedecoreerde tombe in heel Normandië” volgens CBS News.
Het dorp dat niet vergeet
Harvey ontdekte dat “de burgers van het dorp naar binnen slopen toen de Duitsers niet keken en zijn begrafenis vierden en hem begroeven op hun begraafplaats “. Zelfs na al die jaren zijn zijn acties niet vergeten. Volgens CBS News komen bewoners van het dorp drie keer per jaar samen op het centrale plein, terecht Place Billie D. HARRIS genoemd. Hoewel Peggy niet wist waar hij al die jaren was, zou het Sales Village de gevallen soldaat herdenken.
Altijd een held
Omdat de Salesianen niet wisten of Billie Harris familie had die zijn graf bezocht, versierden ze zijn graf en bezochten ze de held van hun dorp. Zelfs de burgemeester is ontroerd als hij de naam van Harris vermeldt, en hij zal altijd herinnerd worden als de soldaat die de mensen uit hun dorp redde. Nadat Peggy hoorde waar hij was, stuurde ze ook bloemen naar de plaats waar hij tien keer per jaar werd herdacht.
Hulde brengen
Sinds ze hoorde van de dood van haar man en de plaats waar zijn vliegtuig die dag neerstortte, maakte Peggy jaarlijks een bedevaart naar de nabijgelegen bossen. Ze maakte deze bezoeken met de hulp van Guy Surleau, de enige nog levende getuige die spreekt ter ere van Billie Harris. Hoewel Guy denkt dat hij meer had kunnen doen, antwoordde Peggy: “Ik denk graag dat hij nog steeds bewust genoeg was om te weten dat er een vriend naast hem stond,” zei Peggy snikkend. “En die vriend is deze man. ”
Een nieuwe pagina
Als Alton Harvey de militaire gegevens van Billie Harris niet had ontdekt, had Peggy misschien nooit het einde van het verhaal gehad weer ze zo naar zocht. Eindelijk kon ze ontdekken wat er met haar man gebeurde en de laatste ogenblikken vóór zijn dood, waardoor hij een nationale held was geworden. Hoewel ze maar zes weken getrouwd waren, was deze missie om uit te zoeken wat er bijna zeven decennia geleden met haar man was gebeurd van groot belang voor Peggy. Ze is nooit hertrouwd en is nooit hersteld van wat er is gebeurd.
Grote liefde komt aan het einde van alles
Wat Peggy betreft, ze zorgt ervoor dat ze elke dag het graf van haar man bezoekt. “Wanneer mensen praten over het omslaan van de pagina, zijn het mensen die nog nooit zoiets hebben meegemaakt,” zei Peggy in een van de interviews die ze gaf. Dit verhaal van toewijding en eeuwige liefde zonder grenzen is een bron van inspiratie voor iedereen. Peggy is nooit gestopt met van Billie te houden, geen seconde. Het was haar meedogenloze verlangen om uit te zoeken wat er met hem gebeurd was en uiteindelijk heeft ze die waarheid kunnen onthullen.
